دو شب گذشته که دلم برای خدا تنگ شده بود کتاب دعایی باز کردم تا با او به زبان‌های خوشی که به ما معرفی شده صحبت کنم. در آن کتاب چشمم به دعای زیبا و مبارکِ عهد خورد.
یک عبارتی در این دعا هست که فکر می‌کنم یکی از زیباترین تعابیری است که می‌توان در وصف عزیزی که در انتظارش هستیم و در میان ما ظاهر نیست بیان کرد:
. وَاکْحُلْ ناظِرِی بِنَظْرَةٍ مِنِّی إِلَیْهِ
. و با نگاهی از من به او، بر دیده‌ام سرمه بنه
با خودم فکر کردم ای کاش در حد و اندازه این دعا باشیم. یعنی وقتی این عبارت‌‌های زیبا را، این تعابیر و این درخواست ملتمسانه را به زبان می‌آوریم، خجالت زده نشویم. همین.
وَ عجّل فرجَه .
درباره این سایت