صبا

صبا. [ ص َ ] (ع اِ) بادی که از طرف مشرق آید در فصل بهار. و در تذکرةالاولیاء مذکور است صبا بادی است که از زیر عرش می خیزد و آن به وقت صبح می وزد. بادی لطیف و خنک است، نسیمی خوش دارد و گلها از آن بشکفد و عاشقان راز با او گویند.

روزی که این بلاگ را ساختم برای انتخاب نام آن، سراغ دیوان حافظ رفتم. شاعری که به شدت به اشعارش علاقه‌مندم و فکر می‌کنم احساساتی که او درون غزلیاتش جای‌ داده را هیچ شاعر دیگری نتوانسته و نخواهد توانست که در شعرش جای دهد. وقتی که دیوان را باز کردم این شعر با مطلع "ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار/ببر اندوه دل و مژده دلدار بیار" آمد و آن شد که کلمه "صبا" را مناسب برای بلاگی دیدم که می‌خواهم در آن بنویسم و امیدوارم صبا، همیشه، برای من و شما هم از این مژده‌ها بیاورد.