اینجا

حس می‌کنم که زودتر از این‌ها باید به فضای بلاگ نویسی بر‌میگشتم.

یادم می‌آید اولین وبلاگ را در دوره اول یا دوم راهنمایی ساختم و در آن مطالبی که بیشتر کپی بود آپلود می‌کردم. البته آن روزها بیشتر به فکر بالا بردن مخاطب وبلاگ بودم تا کیفیت نوشته‌ها.

اما حالا که بعد از چند وقت در این فضا شروع به نوشتن کرده‌ام حس می‌کنم نوشته‌ها، کلمات، حرف‌ها و حتی علائم نگارشی ارزش بیشتری نسبت به فضاهایی دیگر مانند اینستاگرام دارند.

اینجا هر روز تعداد اندکی بازدیدکننده دارد که نام و نشان آن‌ها برای من پنهان است. با وجود کم بودن و ناشناس بودن مخاطب‌هایش، حس میکنم بیشتر به نوشته‌ها اهمیت داده می‌شود. شاید دلیلش این باشد که مخاطب با اختیار خودش آمده، بدون آنکه بخواهد به اجبار از روی مطالب عبور و آن‌ها را به دلیل رودربایستی لایک کند، یا برا او نوتیفیکیشن برود و .

در اینجا مطالب نظم خاصی دارند و فضای اینجا همان چهره‌ای را دارد که من می‌خواهم. مثل یک اتاق که می‌توانی جای جای آن را، همانطور که می‌خواهی، تزیین کنی. هرچند که هیچگاه به ظاهر اتاقم، یا همین وبلاگ، اهمیت چندانی ندادم، اما همین "اهمیت ندادن" نیز در اینجا متعلق به من است!

من این فضا را دوست دارم و به همه پیشنهاد می‌دهم که آن را تجربه کنند. حداقل به عنوان یک دفترچه برای یادداشت‌های روزمره‌شان.